یافتم ! یافتم !

یافتم ! یافتم ! آن نکته که می خواستمش !

با شکوفائی خورشید و گل افشانی لبخند تو آراستمش !

تار و پودش را از خوبی و مهر خوشتر از تافته یاس و سحربافته ام (( دوستت دارم )) را

من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام ! این گل سرخ من است !

دامنی پر کن ازین گل که دهی هدیه به خلق

که بری خانه دشمن ! که فشانی بر دوست !

راز خوشبختی هر کس به پراکندن اوست ! در دل مردم عالم به خدا نور خواهد پاشید روح خواهد بخشید . »

 تو هم ای خوب من ! این نکته به تکرار بگو !

این دلاویزترین حرف جهان را همه وقت نه به یک بار و به ده بارکه صد بار بگو !

 دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !

« دوستت دارم » را با من بسیار بگو