بهاری که ماییم

بهاری که ماییم

تا بهار شدن گاهی فاصله یک خنده است، خواه لبِ هرکه بنشانیم.

شادی از آسمان نمی رسد اگر لذتِ نگاه کردن در چشم های هم را نیابیم. غم از خانه نمی رود اگر جرات گرفتنِ دست های هم را نیابیم. به امیدِ سالی که چشم از آسمان برگیریم و به یکدیگر نگاه کنیم و دست های هم را بگیریم و روزهامان را هر روز نو تر از دیروز بسازیم.

بهار بهانه است، بودن تان اگر که مثلِ شاخه های تازه رسته، زندگی بخش باشد، عین بهار است، خجسته اید.

بهارتان ناب و نوروزتان ناز دوستانِ نازنین....سالی پر از زندگی و امید....