شبها را به صبح رساندم ولی هنوز اسرار زندگی را کامل نفهمیدم

شب است و دل به رسم عادت همیشگی با تنهایی دست و پا میزند..

همیشه تنها بودم ام و با تنهایی خو کرده ام ٬ در عین خوشبختی ظاهری

زندگیم برایم پوچ است  ٬هستی در عین نیستی ٬ جسمم دیگر جسم نیست

زندان روح است٬ سرنوشتم ملعبه دست تقدیر شده ...... در وصف  وجود هستی

حقیرم .....نا گریز آن را پذیرفته ام٬ بی آنکه بدانم٬ بی آنکه بخواهم٬ اگر مادیات ارزش

ندارد ٬اگر زندگی دوست داشتن است ٬اگر عشق است ٬اگر محبت است ٬٬٬٬٬چرا مادیات

انسان را به زانو در می آورد ؟؟ چرا عشق را شکست میدهد ؟ حقیقت چیست ؟؟ تلخ است

سخت است٬  در عمق آن درد پنهان است ...... از چه بگویم که دروغ نباشد از چه بگویم که رنگ

ابهام نداشته باشد؟؟ از چه بگویم از چه ؟؟؟
                                                  *پشیمانی امیدم را ربوده است
                                                                           انگار در دلم هرگز مهری نبوده 

 است*