بیچاره تنهایی
این عروس
نگون بخت
آه و اشک
را دوست ندارد
اما
همنشین همیشگی اش
چشم
امیدش به دلی ناامید
و شکستن
سکوتش
میداند
عادت ، دشمن است
اما عقل
کجا و دلتنگی کجا !
دل
ناامید امیدوار میرود
و باز
تنهایی میماند و تنهایی . . .