فیلم مسخره ای به نام "زندگی" با بازیگر مزخرفی به نام
"من" ، از کارگردان خوبی به نام "خدا" واقعأ بعید بود
شاید قشنگترین دیالوگ دنیا
آنجاست
که پدر ژپتو به پینوکیو گفت :
پینوکیو
... چوبی بمان ؛
آدم
ها سنگی اند ؛ دنیایشان قشنگ نیست ...
این روزها که میگذرد
احساس
می کنم خیلی نزدیکتری
نمی
دانم تو به زمین نزدیک تر شدی
یا
من اوج گرفته ام به سوی تو
هرچه
هست قرابت دلنشینی ست
کاش
تمام نشود...
دلم گرفته
دلم
عجیب گرفته است
و
هیچ چیز،
نه
این دقایق خوشبو، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش،
نه
این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این گل شب بوست
نه
هیچ چیز مرا ازهجوم خالی اطراف نمی رهاند
و
فکر می کنم
که
این ترنم موزون حزن تا به ابد
شنیده
خواهد شد.