حوا سیب بچین........

نکند حوا جان سیب را اشتباهی خورده ای؟
تا کجا رفتن و نرسیدن؟
تا کی گفتن و نشنیدن؟
پســــــ کی راضی خواهیم بود به آنچه هستیم؟

خلاصه دوباره سیب بچین حوا...  حوا سیب بچین. من خسته ام. بگذار از دنیا هم بیرونمان کنند.

می‌خواستم تو
در انتهای خیابان نشسته باشی
من عبور کنم
سلام کنم

لبخند تو را در باران می‌خواستم
می‌خواهم
تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم
رنگ کاج را ندانم
نامم را فراموش کنم
دوباره در آینه کنم
ندانم پیراهن دارم
کلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده کنم
برای تو یک چمدان بخرم
تو معنی سفر را از من بپرسی
لغات تازه را از دریا صید کنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم…

دلم از نبودنت پر است...انقدر که اضافه اش از چشمانم میچکد

Seni öylesine buldum ki, Öylesine kendimden fazla, Yalniz sensin gölgesiz, Ayrilmamacasina yanimda, Aklarin arasinda karan, ... Karalarin ortasinda akinla, Öylesine istedim ki seni, Senden önce, Öylesine herseyin içinde, Öylesine dışında, Gün,gece Seni öylesine yasadim ki, Inan... Artik nereye baktigim belli degil, Ne yaptigim belli degil, Vardigim sonrasizliktan

من به هر تحقیری که شدم با صدای بلند خندیدم... نام مرا گذاشتند"با جنبه" بی آنکه بدانند 

 : خندیدم تا کسی صدای شکسته شدن قلبم را نشنو د                                     

نمیدانم چقدر از رفتنت گذشته ,دیگر ثانیه های نبودنت را با زمان محاسبه نمیکنم, چه کنم که ابا دارم از خزان که برگ برگ بی تو بودن را برایم میشمارد و نجوا میکند تنهایی گندیده ام را آمیخته با صدای پر زدن مرغان اساطیر.همه هوس هایم تکه تکه شده و بر پهنه ی قلب سال خورده ام همچو آیینه با پرتو غم انگیز جدایی ویرانی ام را متجلی میکند. هنوز در اندیشه ی آنم که نغمه ی حکایت ما چه غریبانه در پس کوچه های فراق خاموش شد, نه....نه ,دیگر یارای فکر کردن به آن را ندارم و هر انعکاس از این جدایی وجودم را به درد می آورد و اینگونه زیستن, میان طناب چوبه ی دار ,منظره از کالبدهای آویخته به درد, پاره پاره ام میکند. از زخم هایم نه خون میچکد و نه سرباز میکنند فقط و فقط از اعماق وجودم شعله میکشد به تار وپودم. آری آنکه میرود خاطرات را در صندوقچه ی خاک خورده ی گذشته دفن میکند اما آنکه میماند در خاکستر تنهایی میسوزد و می پوسد و فسیل میشود بر کتیبه های خاک خورده ی تخیلات جوانی اش. حتی اگر بخواهم نمیتوانم از حقیقت وجودت فرار کنم چرا که رایحه ی وجودت همه جا را پر کرده و راه گریزی نیست. این چندمین روزی است که هر سپیده ی صبح بی وجودت چشمان را میگشایم و با دلهره به چهره ی خسته و فرتوتم زل می زنم ؟؟؟؟ آری من اینجا معلق و پریشان میان آسمان و زمین تنها مانده ام و هر بار که خودم را مینگرم هیچ نشانی از خودم نمیبینم آری من این غریبه را سالهاست که نمیشناسم..................